Monday, August 06, 2007

Hollywood'உம் Bollywood'உம்

அரைக்கரைவாசி தமிழ்ப் படங்களும் ஆங்கிலப் படங்களும் பார்ப்பவன் என்கிறமுறையில் எங்கள் தமிழ் பட ஆக்குணர்களின் கிண்ற்றுத் தவளை மனர்ப்பான்மையயை எண்ணி மனம்வருந்துவதை தவிர்க்க முடியவில்லை.

நிச்சயமாக செலவுத்திட்ட அளவில் தமிழ்படங்கள் ஆங்கிலப்படங்களோடு போட்டி போட முடியாது. இருந்தாலும் இது இப்போது முட்டுக்கட்டையாக இருப்பது பெரிய அளவிலான விறுவிறுப்புப் படங்களை (e.g. "Lord of the Rings" or "Terminator 3" or "Pirates of the Caribbean") எடுப்பதற்கு மட்டும்தான். இதைத்தவிர தமிழகத்தின் இப்போதைய திறணளவில் வேறு எதையுமே சாதிக்க முடியும்.

தமிழ் படங்களின் இன்றைய அல்லது இற்றைவரையிலான சாபக்கேடுகளை எடுத்துப்பார்தோமானால்:

  • நம்பகத்தன்மை (reality): இன்றைவரையில் கதாநாயகர்கள் சப்பாத்தோடுதான் வயற்காட்டில் நடக்கிறார்கள்; கதாநாயகிகள் ஒப்பனை கலையாமல்தான் காலையில் கண்விழிக்கிறார்கள்.
  • உண்மைக்கு முரண்மைகள் (factual errors): multiple personality disorder பேயடித்து போகாது; நெஞ்சில் குண்டுவாங்கியபிறகு சொந்தக்காரர் எல்லாரோடும் கதைத்துமுடிக்க நேரம் இருக்காது; இருதயம் நின்று பத்து நிமிடத்துக்குப்பிறகு CPR கொடுத்து பிரயோசனம் இல்லை.
  • புளித்துப் போன கதையோட்டங்கள்: எப்பத்தான் எங்களது ஆட்கள் வில்லன் என்று இல்லாமல் ஒரு படம் எடுக்கப் போகின்றார்கள்?
  • படப் பாட்டுகள்: என்னைப் பொறுத்தவரை எப்போது இந்த காதல் பாட்டுகள் படங்களைவிட்டுப்போகுதோ அப்போதுதான் தமிழ் படவுலகுக்கு விடிவு காலம். பாட்டுகளை விட பின்ணணி இசை ஒரு படத்திற்கு எவ்வளவு முக்கியம் என்பதை இன்னமும் நாங்கள் உணர்ந்தமாதிரி இல்லை.
  • குழந்தை நடசத்திரங்கள்: ஷாலினிதான் இவ்வளவு காலம் வந்ததற்குள்ளே ஒரு சிறந்த குழந்தை நட்சத்திரம்என்று எங்களுக்கு ஒரு எண்ணம். Overactingதான் சரியான வழி இல்லை - "I am Sam"ல் Dakota Fanning'ஐ நீங்கள் பார்க்க வேண்டும், அல்லது "Bridge to Terabithia"!
இப்பிடியே அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம். ஒரு சில இயக்குணர்கள் மட்டுமே மேற்கூறப்பட்ட குறைக்ள் இல்லாமல் எடுக்க முயன்று கொண்டிருக்கிறார்கள். 90% ஆன படங்கள் வழமையான தமிழ்பட விதிமுறைகளுக்குள்ளேயே நின்று மாரடிக்கின்றன.

அண்மையில் சில பழைய ஆங்கிலப் படங்களை பார்த்தேன்: Jaws (1975), E.T: The Extra-Terrestrial (1982), 2001: A Space Odessey (1968), Rocky (1976), An Affair to Remember (1957) , God Farther (1972). கதையைப் பொறுத்தவரை ஒவ்வொன்றும் வேறுபட்டவை. ஆனால் திரைப்படக் கலையைப் பொறுத்தவரை இவற்றிலிருந்து நாங்கள் படிக்கவேண்டியது எவ்வளவோ இருக்கின்றது. "An Affair to Remember"என்பது ஒரு சாதாரண Bollywood-style காதல் கதை. என்றாலும் இந்த 50 வருடங்களுக்குப் முந்திய படத்திலிருந்து நாங்கள் படிப்பதற்கு நிறைய இருக்கின்றது! (realistic story, scripting, good story telling, cinematography, background music, etc.)